درس هایی از «جوانمردی» و «وارستگی» عالم بزرگ معاصر
آیت الله العظمى سیّد محمّد تقى خوانسارى(ره) ، از علماى بسیار وارسته و از مراجع مجاهد و بزرگ حوزه علمیّه قم در ابعاد مختلف علمى و اخلاقى ، تندیسى از تقوا و اخلاص ‍ و نورانیّت بود. یكى از اساتید بر جسته حوزه علمیه قم دو نكته اخلاقى از ایشان نقل كرده كه در اینجا مى آوردیم :
1- ما چند نفر بودیم ، مى خواستیم خدمت حضرت آیت الله العظمى خوانسارى برسیم ، نزدیك منزل ایشان كه رسیدیم ، دیدیم ایشان از جائى دارند به طرف خود مى آیند، به در منزل رسیدند سائلى به سر رسید و به ایشان عرض كرد كه من پیراهن ندارم ، آقا وارد اطاق شد، ما هم پشت سر ایشان وارد اطاق شدیم ، دیدیم قباى خود را از تن بیرون آوردند و بعد پیراهن را از تن بیرون آوردند و به آن سائل دادند، و سپس قباى خود را پوشید و همانطور بدون پیراهن نشست ، و به سؤالات ما پاسخ مى داد.
2- در جریان نماز باران خواندن آیت اللّه العظمى خوانسارى،و باریدن باران به بركت نماز او، از قرارى كه در آن هنگام شنیده شد، آیت اللّه العظمى سیّد محمد حجّت و آیت اللّه العظمى صدر، به ایشان پیام دادند كه ما هم حاضریم در نماز باران شركت كنیم.
ایشان در پاسخ آنان پیام فرمودند: «شما شركت نكنید من نماز باران را مى خواندم ، اگر خداوند دعاى ما را مستجاب كرد و باران آمد مردم آن را به حساب همه روحانیّت مى گذارند و موجب عزّت و عظمت روحانیّت مى شود، و اگر نیامد، مردم این را به حساب من مى گذارند، امّا موقعیّت شما محفوظ مى ماند، بگذارید اگر لطمه اى به وجهه كسى وارد شد، آن من باشم و وجهه و موقیّت شما (براى اسلام ) محفوظ باشد.»
ایشان بسال 1371 قمرى در قم در گذشت و قبر شریفش در قسمت شمال جنوبى مرقد خضرت معصومه (ع ) در مسجد بالا سر قم قرار گرفته است .


به نقل از: « محمد محمدى اشتهاردى، داستان دوستان، جلد 4، حکایت 149»