مراحل و منازل در سیر و سلوک(28): «تفویض»
«تفویض» در لغت به معنی سپردن، واگذاشتن، و واگذار کردن کاری به کسی است.
در مکاتب فلسفی «تفویض» مسلکی است که پیروان آن معتقدند: «خدای به انسان آزادی و اختیار داده و هرکس در اعمال خود قادر و مختار است».
اما در حوزه عرفان آن را معانی دیگری است. بعضی مشایخ گفته اند: «هیچ کس از پیامبران به حدّ کمال نرسید در «تفویض» و «تسلیم» جز حبیب(حضرت محمّد-ص) و خلیل(حضرت ابراهیم-ع)»؛ مقام «تسلیم»، خلیل را بود و مقام «تفویض» حبیب را، از آنجا که فرمود: «اُفوضُ اَمری الی الله، سوره غافر، آیه 44» و گفته اند: «تفویض برتر از تسلیم است که تسلیم سپردن و شدن و تفویض بازگذاشتن و ماندن است».
بعضی نیز گفته اند: « تسلیم آن باشد که بسپاری و نبینی که سپردم و تفویض آن باشد که چون سپردی، نیز آن خاطر بر سر نگذاری»
گروهی هم گفته اند: « تسلیم در مسلّم حکم کردن است و تفویض حکم را نادیدن است. تسلیم تصرف است و تفویض قطع تصرف. تسلیم سپردن است و تفویض نادیدن.»
از نظر ابن عربی، «تفویض»، اشارتی است بسیار لطیف و معنای آن از توّکل وسیع تر است، چه توّکل، پس از وقوع سبب است و «تفویض» قبل از وقوع آن و «تفویض»، عین استعلام است و توکل شعبه و نوعی از آن.

منابع:
- میر سیدشریف جرجانی ،تعریفات جرجانی فرهنگ اصطلاحات معارف اسلامى، ترجمه حسن سیدعرب،سیمانوربخش، ص. 33.
-ابوبکر محمد بن علی ابن عربی، عقلة المستوفر، ص. 330.
- صادق گوهرین، اصطلاحات تصوف،تهران: نشر زوار، ج. 1، ص. 164.
- گل بابا سعیدی،فرهنگ اصطلاحات عرفانی محیّ الدین ابن عربی، ص. 211.